Człowiek robot

Ja mam sposób. Przejście na emeryturę. I jeszcze jeśli jest ona bardziej godziwa. 

Mogłabym sobie dorabiać.

Ale podliczając dochód jaki osiągnę i wydatki, które musiałabym ponieść, pozostaje kwota niewarta zawracania sobie głowy.

Ja już mogę sobie spokojnie pospać do oporu, pójść na spacer o dowolnej porze, spać położyć się też o dowolnej porze, bez stresu w czesnego wstawania. Nie muszę kupować coraz to nowych ciuchów aby dobrze wyglądać.

Mogę czasem przeżyć dzień bez makijażu. 

Widzę wiosnę, śpiew ptaków i mam czas na cieszenie się z tego. 

A że w kieszeni są luzy, to nie dla pieniędzy człowiek żyje i nie one są najważniejsze. 

W końcu co miesiąc jest "szósty"i gdy popłacę rachunki, to coś tam zostanie na bardzo skromne a szczęśliwe życie. 

A jeśli nie stać mnie na wojaże, to mam swoje 350 m. kw.ziemi i nieba i korzystam z tego.

No tak.. emerytura..   ale gdzie tu jeszcze.. To teraz by się chciało jak człowek jeszcze siła ma i dzieci małe koło niego a tu czasem nie ma kiedy się pocieszyć..

właśnie do mnie dotarło, że tak właśnie się zachowuję. Jestem robotem :P

Agatko, nawet nie obejrzysz sie a dzieci wyfruną , a Wy będziecie emerytami. Oby tylko zmieniły się zasady naliczanie emerytur.

Czasem odpuszczam. Resetuję się, nie robię kompletnie nic, wyłączam się... Codzienność i plan dnia to nic złego, ale ten codzienny pęd jest zabójczy...

U mnie już czas człowieka - robota minął kiedy to przeszłam na rentę (teraz już mam emeryturę) i dzieci "wyszły" z domu... Ale tego czasu źle nie wspominam jakoś dawało się radę - rodzina, praca, działka... a teraz to rodzina i działka... i fajnie jest...

No i zdałam sobie właśnie sprawę, że jestem robotem.  Nie mam czasu dla siebie 

O to faktycznie nie jest... dobrze, trzeba coś MADZIU zmienić...

Mój pęd życia zaczyna się od 4.30 codziennie, w pracy ostatnio zapierdziel, wracasz do domu po 16, obiad ugotować, posprzątać, pranie nastawić przy trójce dziewczynek jest tego ogrom, potem działka i tak w kółko.... Wieczorem jestem padnięta..... 

Ciesz się Agatko, że Ty w takim pędzie nie uczestniczysz, ale ja już się przyzwyczaiłam i nie wyobrażam sobie życia bez pracy. 

Byłam takim człowiekiem robotem, zyjącym w ciągłym pędzie: pracujuącym zawodowo, wychowujacym dzieci itd, i itp,.... Obecnie jestem na emeryturze i jestem nieograniczona czasowo i finansowo, mimo to lubię jak jest zachowany rytm dnia i mam co robić.

Właśnie czasem żal tego czasu, tych chwil z dziećmi straconych, szkoda bo już nie wrócą.. a emerytura no fajnie, pod warunkiem że jej doczekamy

Stokrotko masz rację, że czas spedzony z dziecmi jest niepowtarzalny  i piękny. Jednak sądzę, że pracująca matka bardziej owocnie i  intensywnie wykorzystuje czas poświęcony dzieciom.Dzieci pracujacych matek są bardziej samodzielne i zorganizowane.

Są to tylko przemyslenia starszej doświadczonej osoby.

Dopoki nie wrocilam do pracy zawodowej po ,odchowaniu,, dzieci nie zdawalam sobie z tego sprawy, ale faktycznie tak jest...Po kilkunastu latach bylo ciezko wrocic na tory, ale zrobilam to i jestem szczesliwa. Nie zaluje. 

Pięknie to napisałaś i prawda w tym jest. Ale dopóki dzieciaki nie są w miarę samodzielne znaczy się wiekowo a nie ma się nimi komu innemu zająć, nie ma o czym marzyć. Ale na wszystko przychodzi czas. Dzieciaki tak szybko rosną. 

I znowu jestem robotem. Wstaję, działam, wracam, odpoczywam, jem, śpię ... itd 

Takie życie Kochama ale potem będzie i czas odpoczynku i... nudy... a szybko zleci do niego jak pisze WANDZIA a ja potwierdzam...

To i prawda byle w tym biegu życia nie przegapić

Zanim przeczytałam posty, myślałam że to o "człowieku-robocie", bo już takie są: http://antyweb.pl/robot-zdaje-egzamin-lekarski/

    już ja tam wolę naszych lekarzy nie robotów

Ja chyba jednak bym wolała robota:P