Rodzicielstwo bliskości

Dziecko musi wiedzieć, że w każdej sytuacji może liczyć na wsparcie rodziców i najbliższych. To bardzo ważne, żeby wiedziało, że jak stanie mu się krzywda może przyjśc przytulić się i wyżalić rodzicom.

I tu w 100 % zgadzam się z Tobą

Ja również, bo do kogo winno mieć 100% zaufanie, jak nie do swoich rodziców... a taka bliskość to może zaowocować w przyszłości, że już jako dorosłe wie, że może na  nas liczyć bo wiadomo jak jest z kolegami, przyjaciółmi - dzisiaj są a jutro może ich już nie być z różnych przyczyn...

Tak zdecydowanie sie zgadzam...

Teraz w tym wieku jaka jest Zuzia, moge stwierdzic, ze jest pare rodzajow placzu, płacze bo cos jej jest, albo placze bo nie moze dostac to co chce i jest awantura.

Wiec w pierwszym przypadku, jak najbardziej reagujemy przytulaniem, szukaniem przyczyny...

W drugim, no coz... ja zwyczajnie siadam koło niej, mowie do niej... po paru chwilach mala przychodzi sie przytulic i nie ma tematu.

Oczywiście, ze praktykuje, choć nie jest to jakaś przemyślana koncepcja, tzn. nie opieram się w wychowywaniu Julki na jakiejś określonej idei. Podążam za głosem serca i on każe mi reagować na jej płacz, okazywać miłość i wsparcie, przytulać, być otwartą na jej małe problemy i troski... Dla mnie inny model rodzicielstwa nie miałby sensu...

Jeśli chodzi o rodzicielstwo bliskości, to spotykam się ze skrajnościami w jego pojmowaniu typu karmienie do 4 r. ż., czy noszenie na każde zawołanie.

Powiem tak: więź z dzieckiem - owszem - ale nie uzależnianie go od siebie!

Oj fuj - przepraszam, ale fuj... jako wielka zwolenniczka laktacji, jestem za karmieniem jak najdłużej, ale 4 lata to juz przegięcie...

Zgadzam się z Tobą:) I ja jestem zwolenniczka karmienia piersią, ale nie popadajmy w skrajności!:) A czytając o Rodzicielstwie Bliskości zdarza mi się natknąć na takie zalecenia albo wręcz doświadczenia. To mi nie odpowiada. Dlatego jeśli poznaję jakaś metodę wychowawczą nigdy nie przyjmuję jej w całości, tylko wybieram to, co uważam za ważne i słuszne tworząc swój własny model rodzicielstwa!

Ja stosuję też taką metodę. Jeżeli maleństwo płacze to je przytulam. No chyba, że płacze, bo jej czegoś zabroniłam, wówczas samo musi się uspokoić.

Przytulam, noszę, kołyszę, głaszczę, całuję - bo oboje tego potrzebujemy. Bo lubimy się nazwajem - ja i Stasiek. Zawsze tak było. 

I to jest piękne. Rodzicielstwo to miłość, wiec jak tu nie całować, nie przytulać i nie być blisko z własnym dzieciątkiem???:)

Co do noszenia, to jest ono bardzo wskazane w AP (Attachment Parenting), jako idealny sposób poznawania świata przez noworodki i niemowlęta. Matka wykonuje wszystkie swoje "normalne" prace, a dziecko zaznajamia się ze światem i prawami, jakie nimi rządzą czując się przy tym w 100% bezpiecznie - będąc zamotanym za pomocą chusty do ciepłego i przyjemnie pachnącego ciała mamy. W mniej cywilizowanych plemionach bywają nawet takie zwyczaje, że do pewnego momentu (nie pamiętam jakiego, ale coś mi się tak koleboce, że to było 6 miesięcy lub więcej) niemowlę nie może w ogóle dotknąć ziemi. Taki rodzaj zabobonu. No oni nie mają książek Tracy Hogg i Superniani, więc robią to "naturalnie" i bez wyrzutów.

O AP mogę pisać dużo, pewnie dlatego, że dużo czerpię z tej koncepcji wychowawczej. Akurat chusty nie - bo córka nie lubiła, ale poza tym ;) Oj, temat rzeka :)

Pierwsze słyszę - proponuję artykuł Bielinku! Bo temat ciekawy i chętnie dowiem się więcej!

Ja się boję nosić :(

a czego konkretnie się boisz?

nie spotkałam jeszcze dziecka, które faktycznie nie lubiłoby być noszone w chuście

niedawno poznałam malucha, który płakał w chuście, ale okazało się, że mama zbyt luźno wiązała chustę i mały nie miał po prostu dobrego podparcia

dobrego wiązania nie można nauczyć się wyłącznie na podstawie instrukcji, czy filmików w internecie, początkujące chustonoszki często wiążą chusty zbyt luźno

A co z tymi przypadkami uduszenia dziecka w chuście???? Przerażająca wizja! Trzeba być pewnym na 100% swoich umiejętności wiązania, żeby nie zrobić dziecku krzywdy! Większe zaufanie mam do nosideł.

Jak się wiąże noworodka w pionie to są uduszenia, albo jak się wiąże w chusty "krzak" które nie są przewiewne.

Dlatego jak piszę - trzeba naprawdę się na tym znać, by robić to dobrze. To wg. mnie spora odpowiedzialność takie noszenie dziecka w chuście.

a ja się uczyłam a i tak się boję!

żeby sie nie powtarzac, po prostu skopiuję;)

Przez taką zdrowo pojętą, naturalną, niewymuszoną i autentyczną rodzicielską bliskość uczymy przecież nasze dzieci nawiązywania bliższych relacji i więzi w ich osobistym życiu. Kiedy ja mam wredny dzień to mój cztreoletni syn bez zastanowienia mówi "mamo, chodż, psytule Cię". Takie uczucia i reakcje nie rodzą się z niczego u takiego smyka przecież. Ile dajesz - tyle otrzymujesz...

Ja dużo Szymuszka noszę i w nosie mam opinie co poniektórych, że uczę go w ten sposób "dziadostwa" :) Mam dwa nosidełka, jedno takie zwykłe a drugie typu "banan". Niestety Syzmiur się buntuje gdy go próbuję do nosidełka wmontować :) Kilka razy mi się Go udało w tym bananie ponosić, ale zdecydowanie woli moje rączki :)

Często jak coś robię w kuchni, zabieram Go ze sobą, nauczyłam się robić wiele rzeczy z dzieckiem na rękach :) I nie robię tego dlatego, że płacze i trzeba Go nosić. Ja chcę, zeby On poznawał świat :). Zaglądamy do szafek w kuchni, wyglądamy przez okno, pokazuję mu kwiatki na parapecie. A On tym wszytskim tak niesłychanie zainteresowany :)