Autor zdjęcia/źródło: Photl.com
Na temat ADHD krąży wiele utartych przekonań, które warto poddać procesowi demitologizacji
i zderzyć je z rzeczywistością.
XXI wiek to wiek ADHD – mit!
Na ADHD cierpi od 4–8% dzieci w wieku wczesnoszkolnym, głównie chłopcy, niezależnie od rasy (zatem nie jest związane z wysokim rozwojem techniki). Jedynie u 60% dorosłych utrzymują się niektóre objawy tego zespołu (wówczas jest to AADD).
Ponadto, pierwsze opisy dzieci z tą przypadłości można odczytać już w Talmudzie. Natomiast, w wieku XX podjęto pierwsze próby definiowania tego zespołu. Popularność ADHD wiążę się z zainteresowaniem kręgów naukowych. Spowodowało to częstsze i, niestety, błędne diagnozy, ponieważ nie ma skutecznej metody diagnozowania.
Dziecko niegrzeczne to dziecko z ADHD – mit!
Objawami podstawowymi są: zaburzenia uwagi, nadruchliwość, impulsywność. Stąd, w wielu przypadkach energiczne dzieci są źle diagnozowane.
Przede wszystkim należy pamiętać o tym, że u dzieci z ADHD występują trudności szkolne oraz dysleksja (u co drugiego dziecka). Ponadto, ważna przy diagnozie jest długość trwania objawów. Według klasyfikacji DSM - IVTR, objawy (6 związanych z koncentracją i 6 z nadruchliwością/impulsywnością) powinny utrzymywać się więcej niż pół roku i pojawić się przed ukończeniem siedmiu lat.
Farmakologia jako jedna z metod leczenia ADHD – prawda!
Tak, farmakologia pomaga w leczeniu ADHD. Jednakże jedynie w połączeniu z terapią poznawczo-behawioralną daje efekty.
ADHD jest chorobą psychiczną – mit!
Nie, nie jest to choroba psychiczna, ani też somatyczna. Przyjmuje się, że zespół ten jest genetycznym zaburzeniem. Dlatego też rodzice, ani cywilizacja nie ponoszą winy za ADHD.
Źródła:
A. E. Kazdin, J.R. Weisz (red.), Psychoterapia dzieci i młodzieży, Kraków, wyd. Uniwersytetu Jagiellońskiego 2001.
E. M. Hallowell, J. J. Ratey, W świecie ADHD, Poznań, wyd. Media Rodzina 2004.
www. ptadhd.pl (Oficjalnia strona Polskiego Towarzystwa ADHD)
