Jaką rolę odgrywa w naszym życiu religia?

Wierzę w Boga i chodze do kościoła,może nie zawsze ale w miarę możliwości tak.Napewno nie robię tego z musu bo ktoś mi karze.NieRobię to dla Siebie nie dla kogoś czy na POKAZ.

Dziękuję za odwagę i odpowiedź:)

Jest mnóstwo ludzi,którzy uważają,że do koscioła chodzić nie trzeba...JAK JUŻ IDĄ TO W ŚWIETA,NA POGRZEB,CHRZCINY CZY ŚLUB.jak to się mówi ,,Jak trwoga to do Boga''.

Polecam Ciekawy artykuł : http://www.sciaga.pl/tekst/81860-82-jak_trwoga_to_do_boga

Ja chodzę do kościoła w miarę możliwości w Boga wierzę, ale nie biegam do kościoła, żeby mnie wszyscy widzieli. Modlić można się w domu. I nawet tak wolę, w ciszy i spokoju. Ale i do kościoła chodzę, jeśli tylko mogę.

Dużą rolę - ale nie "oślepiającą". Mam swój rozum, swój światopogląd wyrobiony na zasadzie obiektywizmu. Chodzenie do kościoła to czynność - ale słuchanie "słowa bożego" to drugie - zgadzanie się z nim to "trzecie". Pierwsze i drugie - z czystym sumieniem się zgodzę z "trzecim" nie zawsze :) a co tam - jestem "homo sapiens". Kiedyś nażekaliśmy na "słuchanie" "czerwonych ( ZSRR) uzależnienie od komunizmu - czyż nie? a teraz mamy zrobić zwrot na "czarnych" ? - dlatego mamy rozum aby z niego korzystać - ot co.

Uwielbiam chodzic na Pasterke. A co do Wiary w Boga to wierzę w Niego od Małego.W kościółku byłam co niedzielę,bardzo często chodziłam na różaniec(grałam na flecie,śpiewałam w kościele wraz z koleżankami ze scholki dziecięcej).Pamiętam jak rodzice uczyli nas modlitwy do Boga.Ułożyli nam taka modlitwę za wszystkich z rodzinkiPamiętam ją do dziś bo często Ją odmawiam;)

Ja z kolei jako dziecko byłam bardzo blisko Boga. Babcia nauczyła mnie sie modlić, z rodzicami jeździliśmy do Koscioła... Wydarzenia, które spotkały mnie i moja rodzinę w ciagu ostatich kilku lat, sprawiły jednak, ze sie od Niego oddaliłam i to bardzo... Nie potrafię sie pogodzić i zrozumieć pewnych rzeczy... Mam nadzieję, ze kiedyś to sie zmieni...

Był okres, że miałam podobne odczucia, przestałam chodzić do kościoła, na szczęście u mnie nie było to na "dłuższą metę", ale doskonale Cię rozumię, bo nadal bywa czasem ciężko, ale próbuję z tym walczyć i za bardzo się nie oddalać, bo są przecież radosne strony życia .

Na większości flag jest napis:

Relacja z Bogiem - na 1. miejscu. On uzdalnia mnie do relacji z ludźmi, do kochania innych i siebie; dzięki temu, że najpierw jest Jego miłość.

Mamo Julki - polecam pisma Matki Teresy z Kalkuty.  Nazywana jest patronką tych, którzy myślą, że Bóg ich zostawił, że Boga nie ma. 

Wierzę. Ale żaden ze mnie katolik.

Ja mam coraz większe wrażenie, że jestem anty- religijna osobą... Nie chodzę do Kościoła, nie modlę się... w dzieciństiwe mieszkałam często u dziadków i byłam przez nich zmuszana do chodzenia do kościoła, modlitwy. Babcia zawsze mówiła: jak nie będziesz chodzić do kośćioła to będziesz taka jak twoja matka- czyli ich córka- ona sama też nie wierzy w Boga i jest alkoholiczką. Mi życie w dzieciństwie i w okresie doratania strasznie się pokomplikowało- stwierdziłam, że Boga po prostu nie ma... ostatni raz u Komunii byłam.. nie pamiętam... chyba na Bierzmowanie, a było to 7 lat temu. Ja chyba jestem Antychrystem heh może jak urodzi się maleństwo to uwierzę,,, mam taka małą nadzieję, że może zbliżę się do Boga...nie wiem...Teraz wszystko zaczyna się układac... ale jestem realistką i twierdzę, że to co spotka człowieka na jego własnej drodze to tylko jego zasługa, a nie żadnego Boga. Bo to człowiek sam pracuje na swoje sukcesy czy te małe czy te duże. Choć zdarzają się tez zdarzenia losowe.. nie wiem co o tym wszystkim myśleć, temat wiary jest bardzo skomplikowany..

Ja też ale szczerze powiem że teraz zaniedbałam, pracuje w niedziele jak mam wolną to zawsze coś do zrobienia jest, albo posbię dłużej ale codziennie z małym modlimy się wieczorem, zreszta syn chodzi do katolickiego przedszkola i modlitwy ma w jeednym palcu.

Ja wierzę w Boga. wierzę, ze On jest. Tylko czuję, ze bardzo daleko mi do Niego....I jakos nie potrafie znaleźć w sobie tyle wiary i zaufania, zeby sie zbliżyć... Msza od czasu, kiedy w mojej rodzinie nastąpiło pewne pasmo tragedii kojarzy mi sie tylko z pogrzebem... Nie umiem czerpać z niej radosci.... ducinaltum napisał 2010-11-24 19:23:22 Mamo Julki - polecam pisma Matki Teresy z Kalkuty. Nazywana jest patronką tych, którzy myślą, że Bóg ich zostawił, że Boga nie ma. Dokonywała niesamowitych dzieł - a gdy czytam jej pisma, aż mam ciarki na plecach. W duchowości to, co przeżywała, nazywa się nocą wiary, pustynią duchową - zaufała Bogu, mimo iż nie odczuwała Jego obecności, że czuła się opuszczona przez Niego. Zaufała. Dziękuje:) Poszukam i poczytam. Moze znajdę coś w sieci?

podpisuję się pod tym

Jestem katoliczką, od najmłodszych lat aktywnie uczestniczyłam w życiu Kościoła (byłam nawet "ministrantką" tak...tak... były parafie gdzie dziewczęta słuzyły do mszy). Teraz gdy mam szeroki dostęp do książek religijnych, żywotów świętych, stwierdzam jak my mało wiemy o swojej religii. Jaki procent katolików poszerzył swoją wiedzę szkolną? Katechizm znamy z nauk pierwszokomunijnych. Kto choć raz przeczytał całe Pismo Święte? Jak wiele rzeczy można zrozumieć czytając biografie świętych, komentarze do Biblii. Na pewno są  osoby, które mogą się tym pochwalić, ale jaki procent?