Zaufanie. Oczywiście powierzam mu to, co dotyczy mnie, a nie innych osób. Zaufanie też ma określone granice - każdy człowiek ma granice intymności, których przekroczyć nawet przyjaciel nie ma prawa.
Autentyczność - przed przyjacielem można bez obaw zdjęć wszystkie maski chroniące przed światem, można być sobą, wiedząc, że jest się przyjętym takim, jakim się jest naprawdę. To stanięcie w prawdziwie dotyczy obu stron. Przyjaciel ma wady i zalety, jak każdy człowiek. Przez nieuwagę może zranić, może mówić głupstwa - tak jak ja. Nad częścią wad można pracować, inne można tylko przyjąć.
Czas, obecność - chyba najdroższy obecnie dar, najtrudniej otrzymywany i dawany. Obecność - ale z zachowaniem rozsądku, bo człowiek nie jest rzeczą, nie można go mieć na wyłączność. Odbieram telefon w nocy, spotykam się, pomagam, jestem i wiem, że mogę na moich przyjaciół liczyć tak, jak oni na mnie. Nie boję się prosić o pomoc, ale szanuję to, gdy realnie pomóc nie mogą, nie są w stanie. Zresztą ja też często jestem bezradna, gdy oni o coś proszą - mogę być tylko przy nich. Tylko i aż.
Z kolegą pośmieję się, pożartuję, porozmawiam - do przyjaciela pobiegnę niezależnie od tego, czy jest mi dobrze czy źle, bez lęku, że wykorzysta to przeciwko mnie.
Przyjaciel też kocha - bo dana osoba staje się ważna, staje się częścią życia. Istotną częścią.
Zdefiniować przyjaźń i określić jej granice - trudno. Jakich przyjaciół chcę, takim staram się być.
