Jak uczycie dzieci samodzielności?

U nas mała ma 2,5 roku. Buty z rzepą zakłada sama, czasami się myli czasami nie. Obiady czy inne dania sama zjada, nie karmię chyba że prosi. Podczas kąpieli ma swoją gabkę i dostaje kapkę płynu by się umyć. Pomaga mi ścielić łóżko, zamiatać, robić ciasto. Tak uczyła mnie mama i wiele rzeczy umiem dzięki niej, dlatego sama w ten sposób uczę.

Jeśli chodzi : Ja sama!
To puszczam wolno, oczywiście asekurując i pilnując ale nie stoję i nie jęczę nad nią że tak nie, że nie wolno że sie przewrócisz itd. Ostrzegam ale nie na zasadzie: Nie biegnij bo się przewrócisz, a na zasadzie. Kochanie ostrożnie, bo chodnik jest krzywy

Miki jest mega samodzielny. od dawna. Marcel to leń na maxa... co wieczór przychodzi,żeby mu przekręcić piżamę na dobrą stronę. odsyłam go z kwitkiem. jęczy w pokoju,marudzi,ale daje radę.

Każdy nam mówi, że Natalia to bardzo samodzielna dziewczynka.

Wszystko, co chcemy z nią zrobić, to nie, zaraz krzyczy: "JA, JA".

Sama je, sama ściąga pampersa, sama przynosi i siada na nocnik. Pomaga tacie ścielić łóżko, a mamie składać ubrania przyniesione z podwórka:)

Sama wejdzie na II piętro! A schody mamy całkiem duże! Trzyma się barierek, trwa to trochę hehe, ale jak sama to sama- nie zabraniam- ewentualnie jak rano śpieszymy się do pracy- to malą szybko na ręce.

Jej, jak mnie denerwują mamusie/ babcie, które kurczowo trzymają dziecko za rączkę, albo wciąż powtarzają, nie rusz, nie rób tak, nie biegaj, nie skacz. Najlepiej, jakby dziecko miało siedzieć przez cały dzień i w ogóle się nie ruszać. A gdzie poznawanie świata? A gdzie ruch? A gdzie zabawa?

Wiadomo, żę trzeba mieć oczy dookoła głowy, tłumaczyć, ale trzeba również umieć puścić dziecko i pozwolić mu spróbować. Nawet jeżeli na początku nie będzie wychodziło lub będzie to trwało zdecydowanie dłużej, niż gdybyśmy my pomogli.