Bunt dwulatka?? - Forum

Myślę, że tylko spokojne, konsekwentne NIE może coś zdziałać. Córka wie, że płaczem wymusi pewne zachowania i korzysta z tego. Niech płacze, niech krzyczy...W końcu zrozumie, że jeśli powiesz NIE, (i będziesz się tego trzymać!!!), to płacz i wrzask też nic nie da...

Dokładnie. Zaczeła bym od drobnych rzeczy i stopniowo ale stanowczo by dziecko zrozumiało że tak trzeba że to mama decyduje. Taki dwulatek juz sporo rozumie. Jeśli nawet odrobine się uda, pochal małą.. A zamiast telewizyjnej bajki może zaproponuj poczytanie bajeczki.. 

na pewno nie daj sobie na glowe wejsc :) pomału zaczynaj jej tlumaczyc co wolno co nie a jak to nie pomoze to moze jakies kary ? ja przez to samo przechodze :)

Chodzi o to ze obojetnie na jaki temat jej tlumacze to do Laury nic "nie trafia".Mozna mowic,prosic,powtarzac milion razy a i tak nic z tego.chyba wszystkiego probowalam.nie chce dawac dziecku klapsow bo wiem ze jesli ja ja uderze to ona mi odda albo zacznie robic tak innym dzieciom....agresja rodzi agresje..Mowie stanowcze NIE a Laura albo.probuje robic tak jak oma chce albo zaczyna sie krzyk wrzask...i tak codziennie po kilkanascie razy dziennie...oj mam nadzieje ze to tylko tymczasowe zachowanie ale boje sie ze jak teraz nie zrobie tak jak ja chce zeby bylo to pozniej bedzie jeszcze gorzej...

Też to przerabiałam, niestety... Wrzask, płacz aż do prawie zasiniałej twarzy, aż do duszenia się z łkania, rzucanie sie na podłogę, walenie rękami i nogami o podłogę...

I tu juz niestety pozostaje teraz konsekwencja.

Ja jestem twarda, nie dałam się, ale Tatus czasem odpuszczał, trwało to więc ponad półtorej roku, na początku nawet dwa razy dziennie, z czasem raz na miesiąc.

A więc: nie zgodziłam się na coś, zabrałam zabawkę czy wyłaczyłam telewizor- ryk. A z mojej strony zero reakcji. Jakbym w ogóle dziecka nie widziała, nie miała, wykonywałam po prostu swoje jakieś czynności, nie reagując, traktując jak powietrze, szłam do kuchni, omijałam ją leżącą na przedpokoju nie patrząc na nią. Albo podnosiłam Ją i wynosiłam na przedpokój i mówiłam, ze może wrócic, jak się uspokoi, gdy wrzask sie kończył, a przechodził w łkanie, to przytulałam, ze czasem ze zmęczenia zasypiała mi na rekach.

Nie przejmowałam się sasiadami. Co by zrobili? Policję wezwaliby? To przyjechałaby policja i zobaczyła, ze dziecku nic nie jest, tylko wrzeszczy, nie ono pierwsze i nie ono ostatnie ;)

A te niektóre babcie to aż żal mówic- moja Teściowa nie pomagała i nie pomaga mi w opiece nad dzieckiem, ale parę razy na wizycie dała dziecku a to gruszkę, a to ciasteczka, stawiała resztę na stole, bez śliniaka, bo nie zdążyłam biec do plecaka po sliniak, a juz mordka była brudna i ubranie też ufajdane- i nie dało rady- dziecko łatwo się przyzwyczaja do swojej wygody. W domu zrywała z rykiem sliniak, jadła na raty jeden obiad trzy godziny podjadajac co pare minut i biegajac po zabawki, nie dało sie tego wyplenic, dopiero teraz, jak poszła do przedszkola, a ma 4 lata, to nauczyła się jeśc o regularnych porach. Ale śliniaków nie przerobiłam, zawsze cos było ufajdane, a babcia śmiała sie z tego i to konsekwentnie.

I staraj sie nie podnosic głosu, najlepiej w ogóle się nie odzywaj. Miesiąc czasu bez Twojego krzyku, wrzask juz tylko raz na 2-3 dni, wrzasniesz, i zaczynasz od nowa, codziennie po dwa razy ;) To samo, jak raz ustąpisz ;)

Wkuwaj sobie w pamiec, że jesli teraz ustąpisz, to bedziesz miała kiedys "Balladę o Januszku", nie daj sobie wejśc na głowe- ja nie dałam i mam teraz wspaniałą grzeczną pannę w domu :)

A- i jeszcze Mała szybko nauczyła się co to znaczy: "wysoko", nie raz i nie dwa zabawki wedrowały "wysoko", aż się uspokoiła, tzn. kładłam zabawkę, o którą był ryk na szafe, tak by było ją widac. Nie musiałam krzyczec, prosic, w ogóle nie musiałam sie odzywac, niejednokrotnie po tym była buzia w podkówkę i... cisza... A ja wychodziłam z pokoju i czekałam, aż do mnie przyleci ze słowem "przepraszam" i przytuli sie do mnie. A zabawka sobie posiedziała jeszcze z 20-30 minut "wysoko", potem dopiero moje tłumaczenie z zabawka w reku i oddawałm zabawkę.

Tirgina masz rację, tylko konsekwencja zrobi swoje. Nie od razu, bo cudów nie ma, ale powoli dziecko zrozumie, że takim zachowaniem nic nie wskóra, nie uzyska, a tylko pogorszy swoją sytuację, na przykład, zabawka będzie odebrana.

Tigrina dziekuje za rady!musze zaczac dzialac bo inaczej naprawde bede miala w domu istnego potworka

mój maksio też przechodził w tym wieku byunt, nie mogłam z nim wytrzymać. Byłam wykończona psychicznie. odkąd poszedł do przedszkola diametralnie się zmienił. jego bunt poszedł w zapomnienie

mój synek zachowuje się dokładnie tak samo gdy czego nie może dostać ...np. jeśli otwieram ptasie mleczko jak wczoraj i on nie może wziążć całego pudełka ,krzyczy i płacze w niebogłosy ,wymusza na mnie bym się ugieła .Tak jest z wieloma sprawami -niestety to trudne ale trzeba konsekwentnie nie godzić się na "

"ządania" naszej pociechy , czasami jak wiemy graniczy to z cudem,szczegónie gdy jesteśmy w sklepie , tłum ludzi na nas patrzy ,a nasze dziecko z krzykami i płaczem wkłada do koszyka wszystko co tylko może .

Trzeba wytrwałości :)

Trzymam kciuki za cierpliwość! Dziecko rośnie i pomalutku zrozumie że trzeba tak jak mama i tata mówia. U jednych mija to szybciej u innych trwa dłużej..

U nas sprawdził się kącik karny którym zostało turystyczne łóżeczko stojące w pokoju. Każdy krzyk rzucanie się po ziemi - klękanie tak żeby dziecko widziało moją twarz - tłumaczenie że tak nie wolno, jest niegrzeczna i idzie za karę do łóżeczka. Na początku tak kopała nogami w tym łóżeczku i krzyczała że szok - teraz już jest wreszcie spokój.A jak mówię że będzie kara to od razu koniec buntu :)

Na spacerze świetnie sie sprawdzała zmiana tematu. Mała zaczynała krzyczeć a ja "słyszysz? co to było" od razu staje z ziemi i zgaduje samolt? straż? Co to było? :)

moj teraz przez bunt 3 latka przechodzi

W aktualnym numerze miesięcznika "Dziecko" jest artykuł o tym, czy bunt dwulatka w ogole istnieje. Wyczytalam tam, że w tym czasie dziecko chce być niezależne, a jednocześnie na każdym kroku doświadcza tego, że jest zależny od innych. Przez to dziecko jest takie nerwowe. Jest tam bardzo dobrze wyjaśnione o co w tym chodzi i jak to wygląda od strony dziecka. Polecam :) A jeśli mam coś poradzic, to myślę, ze trzeba przede wszystkim dać dziecku poczucie bezpieczeństwa i stałości. Ale też stanowczo komunikować co jest złe i czego oczekujemy. Uważajcie jednak z karami, grożeniem, albo straszeniem, bo to nie pomoże nam rozwiązać problemu, a tylko go pogłębić. Bądźmy wyrozumiali :) no i życzę cierpliwości ;)

Według mnie taki bunt dziecko przechodzi co jakiś czas.. wraz z falami wzrostowymi.. Rośnie, rozwija się, nie wszystko potrafi zrozumieć co się z nim dzieje.. 

Witam. Mój Kacperek chyba tez zaczal bunt dwulatka... Trwa to już nieprzerwalnie 2 tygodni i nie wiem co mam robić!!! Zabawki to jedno. Jak jestesmy w sklepie to chciałby wszystko co kolorowe. Jak nie kupi się mu czegoś słodkiego to rzuca sie na ziemie i krzyczy. Jak to wstyd przed ludzmi w sklepie... jakby ja złą matką była. W sklepie nie mogę go postawić na żadnego jeżyka ani nic. Cokolwiek powiem to jest jeszcze gorszy płacz. Pomocy!

Miałam to samo.

W domu - krzyk, płacz, leżenie na podłodze, rozwalanie wszystkiego, bicie, plucie, szczypanie - dosłownie wszystko, co można sobie wyobrazić. 

W sklepie - płacz, kładzenie się na podłogę, machanie nogami - istny koszmar.

Tak na prawdę miałam taki moment, że myślałam, że tylko ja nie potrafię tej sytuacji ogarnąć, zastopować, a wszystkie inne matki są najlepsze na świecie.... Dosyć to było dla mnie przykre stwierdzenie, ale wtedy tak czułam, aż do czasu, że uwierzyłam w MOJĄ STANOWCZOŚĆ - zaczęła być zawsze, kilka razy się potykałam i robiłam źle, ale z dnia na dzień nawet minimalny efekt mnie cieszył. KONSEKWENCJA. USTALANIE SZTYWNYCH REGUŁ I INFORMOWANIE O NICH NAJBLIŻSZYCH, DZIECKO.

Dla przykładu:

płacz potrafił być o zabawkę w sklepie, której nie chciałam kupić - bo była za droga, niepotrzebna, nie uważam, że częste kupowanie zabawek jest okey - choć kilka razy kiedyś zdarzyło mi się ją kupić dla świętego spokoju.

DLATEGO POSTANOWIŁAM I SZTYWNO SIĘ TEGO TRZYMAŁAM, ŻE NIE BĘDZIE KUPOWANIA ŻADNYCH ZABAWEK W SKLEPIE. BĘDĘ JE KUPOWAŁA JA SAMA, JEŻELI UZNAM ZA SŁUSZNE. TYLKO WTEDY. A NIE ''MAMO KUP MI....'' i w ten sposób chciał młody mnie wziąć na litość....

Kładł się, kopał, gryzł mnie w sklepie!!! Wszyscy to widzieli dosłownie, ale z dnia na dzień było tak jak napisałam lepiej. Ludzie myśleli, że jestem wyrodną matką, a ja się po prostu uparłam coś zmienić, by mi było lżej i wiedziałam, że tak kiedyś będzie.

I tak się stało. To trwało bardzo długo dobre kilka miesięcy, ale opłaciło się.

Musisz coś zmienić, bo inaczej będzie coraz gorzej - uwierz mi.

Przerabiałam to i nadal przerabiam. Moja córka ma teraz 3-latka. Bunt dwulatka przechodzi w bunt trzylatka:-( zauważyłam, że teraz więcej potrafi zrozumieć i co kiedyś było problemem już nim nie jest ale pojawiają sie nowe i znowu płacz i krzyk, pokazuje nerwy. Mam nadzieję, że niedługo to minie i nie będzie buntu czterolatka. Zauważyłam, że książki ją wyciszają i uspokajają, gdyż w książeczkach dla dzieci jest dużo sytuacji z życia wziętych i czasem jak widzę, że się zacznie znowu krzyk to wtedy przypominam jej jakąs postać z książeczki np. kocia kicia albo tupcio chrupcio i inne. Czasem działa i przestaje. Post w sam raz dla mnie Niektóre rady zacznę stosować. Dziękuję:-)